Pierwsze wzmianki odnośnie Biedruska pojawiają się w XIII. Według jednej z wersji Książe poznański Przemysł I nadał w roku 1242 Owińska zakonowi Cysterek z Trzebnicy wraz z dwunastoma innymi wioskami. Siostry po sprzedaniu jednej z tych miejscowości a dokładnie Dobiegniewa za uzyskane środki kupiły Biedrusko.

Skonfiskowane dobra zakonne zostały nadane właścicielom ziemskim pochodzenia niemieckiego. Takim właścicielem ziemskim stał się mieszczanin berliński Zygmunt Otto Józef von Treskow, któremu w dniu 24 stycznia 1797 roku na własność nadano cały klucz Owiński w którego skład wchodziło Biedrusko.

Przez ponad 100 lat Biedrusko pozostaje w rękach tej rodziny. Ostatnim właścicielem Biedruska jak i Budziszewia, Trzuskotowa i Tworkowa był Albrecht Otton von Treskow, który w wieku trzydziestu lat podejmuje budowę pałacu w Biedrusku, która trwa od 1877 do 1880 roku. W tej okazałej rezydencji otoczonej malowniczym parkiem powstałym w tym samym okresie zamieszkał w 1881 r.

W latach osiemdziesiątych XIX wieku Biedrusko jako dominium dla pozostałych ziem Albrechta Ottona von Treskowa składało się z 14 domów i kilku zabudowań gospodarczych. Zamieszkiwane było wówczas przez 226 osób z czego 126 byli to katolicy, a 88 ewangelicy, wśród których znajdowało się 103 analfabetów.
Pod koniec XIX wieku armia niemiecka poszukiwała dogodnego miejsca na duży poligon wojskowy. Miejscem spełniającym wszystkie wymagane kryteria do ćwiczeń dużych zgrupowań wojska było Biedrusko i jego okolice. W wyniku kłopotów towarzysko-rodzinnych Albrecht von Treskow  skłonił się do sprzedaży swoich włości armii niemieckiej, a cena jaką uzyskał za ich sprzedaż skłoniła jego brata Gustawa Adolfa von Treskowa do odsprzedania również swoich gruntów.

Transakcja sprzedaży majątku która miała miejsce w 1904 roku była dla Biedruska swego rodzaju nobilitacją społeczno – ekonomiczną. Nazwa miejscowości została zmieniona z Biedrusko na Weissenburg i dotyczyło to raczej pałacu i zabudowań dworskich po rodzinie von Treskow. Natomiast budowany w szybkim tempie obóz wojskowy znajdujący się na terenie niezalesionym w widłach dróg do Poznania i Chojnic przybiera nazwę Baraken Lager.

W centralnym jego punkcie została wybudowana wieża ciśnień z czterostronnym zegarem na szczycie wybijającym godziny i kwadranse. Wraz z mniejszym zegarem znajdującym się na placu naprzeciw budynku poczty i aresztu garnizonowego uzupełniały brak indywidualnych zegarków u żołnierzy.

Do 1910 roku na terenie Biedrusko powstało:

1. po lewej stronie drogi do Poznania:

• 11 baraków murowanych dla oficerów;
• 11 baraków murowanych i blaszanych (koszar) dla żołnierzy i podoficerów (6 budynków piętrowych);
• Kasyno oficerskie;
• klub dla podoficerów i klub dla żołnierzy;
• cztery kuchnie żołnierskie z dużymi stołówkami;
• 6 stajni dla koni oficerskich;
• 3 duże garaże;

2. po prawej stronie drogi do Poznania wybudowano:

• 28 stajni;
• 2 garaże;
• 5 kuźni;
• 4 kuchnie żołnierskie ze stołówkami;
• 2 barako–stajnie dla lecznicy weterynaryjnej dla koni.

W odległości około kilometra na zachód od obozu przy dzisiejszej ulicy Leśnej powstały składy amunicji, a w północnej części obozu powstał szpital wojskowy w kształcie dużej litery U. Po prawej stronie drogi do pałacu wybudowano baraki mieszkalne, magazyny i warsztaty dla tzw. komendy poligonu. Na końcu drogi poznańskiej postawiono małą elektrownię o napędzie parowym, z dużym kominem, dla potrzeb ćwiczących tutaj wojsk. Do rozbudowy ośrodka szkoleniowego Niemcy wykorzystali tartak mechaniczny, który został usytuowany u zbiegu dróg do Poznania i do Chludowa.

Z okazji otwarcia zamku cesarskiego w Poznaniu latem 1910 roku Obóz Ćwiczebny Biedrusko odwiedził cesarz Wilhelm II, który bawił w pałacu i dokonał przeglądu wojsk ćwiczących na poligonie. Na pamiątkę tej wizyty został wykonany przez żołnierzy obelisk z głazu narzutowego o wadze 18 ton, który przywędrował nad Wartę z gór skandynawskich na czaszy lodowca przed wieloma tysiącami lat, z pamiątkową tablicą z brązu. Został on ustawiony w ogrodzie kasyna oficerskiego. Podczas Powstania Wielkopolskiego owa płyta została zdjęta i zaginęła.

W roku 1911 w czterdziestą rocznicę zwycięstwa Prus nad Francja pod Sedanem przy ulicy Ogrodowej z kamienia polnego został wybudowany pomnik o wysokiej kwadratowej podstawie i trapezowo ściętym ku górze sześcianem na którego szczycie znajdował się niemiecki orzeł. W czasie I wojny światowej w związku z dużym zapotrzebowaniem na młode kadry dowódcze na terenie OC Biedrusko zorganizowana została 5 Szkoła Podchorążych Piechoty. Pełna nazwa tej szkoły brzmiała w języku niemieckim następująco: „10 Inspektion, Lehrgrupe 1, Schule V für Fahnenjunker der Infanterie”, a w dowolnym przekładzie można przetłumaczyć: „10 Inspektorat, 1 Grupa Szkolna, V Szkoła Podchorążych Piechoty”.

Nad Wartą w tym okresie funkcjonował prom, który swym wyglądem przypominał coś w rodzaju wielkiego czółna z pomostem na wierzchu. Po obu stronach rzeki był on przymocowany do kołowrotów, którymi przewoźnicy przeciągali prom pomiędzy brzegami.